Sąvokos

Abstrakcyjne rzeczowniki to takie, których nie możemy np. dotknąć i doświadczyć za pomocą zmysłów, natomiast możemy to zrobić z rzeczownikami konkretnymi.

Archetyp – uniwersalny wzorzec postaw, symbol, najstarszy z motywów, istniejący w tradycji i
utrwalony od najdawniejszych czasów w przekazach słownych i piśmiennych, dzięki któremu
powstały różnego rodzaju postawy ludzkie. Źródłem archetypów są np. mity greckie. Np. Ikar jest
archetypem pragnienia wzniesienia się ponad przeciętność.

Epos – jeden z głównych gatunków epiki. Należą do niego duże, często wierszowane utwory
opisujące dzieje legendarnych bohaterów, które rozgrywają się na tle ważnych dla narodu wydarzeń
historycznych. Inna nazwa to epopeja. Często mianem epopei/eposu określa się też poemat rycerski,
w którym sławione są czyny bohaterów, np. Pieśń o Rolandzie. Za polski epos narodowy uznawany
jest Pan Tadeusz Adama Mickiewicza. Pierwowzorem eposu (czyli modelem, według którego coś
się tworzy, który się naśladuje) jest Iliada Homera.

Inwokacja – jest rodzajem apostrofy. Występuje na początku utworu, zwykle poematu epickiego.
Zawiera prośbę do Boga, bóstwa lub muzy o natchnienie. Funkcja: ukazanie emocjonalnej postawy
mówiącego, szacunku do wymienionego adresata zwrotu.

Katharsis (gr. ‘oczyszczenie’) – termin wprowadzony przez Arystotelesa oznaczający rozładowanie uczuć dzięki przeżyciu emocjonalnemu wywołanemu przez tragedię.

Orchestra – w starożytnym teatrze greckim i rzymskim kolista lub półkolista przestrzeń otoczona
amfiteatrem.

Porównanie homeryckie – jest szczególnie rozbudowane. Człon drugi tego porównania jest rozwinięty do rozmiarów samodzielnego obrazu poetyckiego. Zazwyczaj czyny ludzkie są zestawiane z zachowaniem zwierząt lub zjawiskami przyrody.

Proskenion – (podwyższenie przed budynkiem skene), na którym występowali aktorzy.

Skene – w starożytnym teatrze greckim podłużny budynek ustawiony przy okręgu orchestry, naprzeciw widowni; pomieszczenie dla aktorów będące także tłem przedstawienia.

Toposy – stałe sposoby wysławiania się, stałe obrazy i motywy (tzw. miejsca wspólne) występujące
w różnych epokach oraz w różnych dziedzinach ludzkiej aktywności (np. w filozofii, teologii,
sztukach plastycznych, literaturze), będące świadectwem ciągłości tradycji i uzewnętrznieniem
wzorców utrwalonych w kulturze. Np. homo viator (łac. człowiek w drodze) pielgrzym, wędrowiec, tułacz – Odys z epopei Homera.